Powstała nawet mapa rozmieszczenia kubków smakowych na języku (która zresztą trafiła na wiele lat do podręczników biologii i do dziś pełno jej w internetach), zgodnie z którą za czucie gorzkiego smaku odpowiada nasada języka, słonego krawędzie z przodu, kwaśnego krawędzie z tyłu, a za odczuwanie słodkiego, czubek.
O istnieniu piątego smaku, umami, opartego na kwasie glutaminowym nawet się nie zająknięto, choć można było, ponieważ został odkryty przez Japończyka Kikinae Ikeda, mniej więcej w tym samym czasie – w 1908 roku.
Naukowy błąd
Niemiecki naukowiec D.P. Hanig w opublikował w 1901 roku pracę, którą omówił w swoim dziele w 1942 r. ceniony, harwardzki historyk nauk psychologicznych, profesor Edwin G. Borning. Dokonał on dość nieuważnej interpretacji teorii niemieckiego naukowca, ale jego pozycja i powszechny szacunek w środowisku uczonych sprawiły, że nikt nie ośmielił się podważać jego autorytetu.
Efektem były wielokrotne przedruki i stałe miejsce w niezliczonych podręcznikach. W 1974 Virginia Collings obaliła tę fałszywą teorię, ale i tak krąży ona, jak widmo po świecie, powielając mit.
Kubki smakowe i receptory
Dzisiaj uczeni są zgodni, że mamy w ustach około 10 000 kubków smakowych, a każdy z nich zawiera od 50 do 150 receptorów odpowiedzialnych za odczuwanie smaków.
W dodatku udowodniono, że nie istnieje coś takiego, jak specjalizacja receptorów do odczuwania jednego, konkretnego smaku. Wszystkie mogą odczuwać każdy smak i choć istnieją minimalne różnice w progu lub szybkości reakcji, to nie mają one praktycznego znaczenia.
Zastanawiasz się, jak w ogóle smakuje umami i gdzie je znaleźć? Poznaj najlepsze źródła tego składnika i wypróbuj nasze proste przepisy na dania z dużą zawartością umami.